Herkes her zaman iyi insan olduğunu düşünür. Kimse ben çok kötü biriyim, kötü huylarım var demez. Herkes dört dörtlüktür kendince. Ama birde madalyonun öteki yüzü var.

Şimdi tek tek sıralayalım;
– Bugün hiç tanımadığınız biri ile selamlaştınız mı?
– Asansörde karşılaştığınız birine gülümseyip Merhaba dediniz mi?
– Sizden bir şey isteyen birine yok demek yerine birkaç cümle ile yanıt verdiniz mi?
– Sabah evinizden çıkarken tekrar dönmeyecekmiş gibi sevdiklerinize sarılıp vedalaştınız mı?
– Birini kırmadan önce empati yapıp kendinizi onun yerine koydunuz mu?

Sanırım bütün soruları hayır yanıtı alıyorum. Aynı şeyi bende yaptım asansörde gördüğüm kişilere gülümseyerek Merhaba demedim. Evden çıkarken akşam geleceğimin garantisi var gibi görüşürüz dedikten sonra arabaya yöneldim. Özümü anneannesinin arabasına bindirip hiç öpmeden kendi arabama bindim. Yolda yavaş giden, önüme kıran, yol vermeyen, sol şeridi yavaşlatan herkese küfürler edip korna çaldım. Evet ben bugün kötü bir insanım kabul ediyorum 🙂
Ama neden böyleyiz?

Nedeni yok sanırım. İnsanız çünkü. İnsan olarak ne sabrımız kaldı ne samimiyetimiz ne güvenimiz. Zaten her şey sorun değil mi? Parasızlık, trafik, borçlar, sevgisizlik, işsizlik, hastalık daha birçok sayamadığım olumsuzluklar. Hayata iyi tarafından kimse bakmaz. Borcum var ama bir işim var çalışıp kazanıyorum zamanla ödüyorum kimse demez. İşim var ama maaşım az diye sızlanmak yerine en azından gününde aldığım bir maaşım var işsizde kalabilirdim diye kimse mutlu olmaz. Nedense insanlar önce kötüyü görür ona üzülmeyi seçer. Hep böyle olmuştur. Polyannacılık değil bu söylediklerim. Mesela karşınızda ki insanla kavga ederken ağzınızdan çıkan şeyleri kulağınız duymaz. Ama sonra düşünmek gerekir. Ben ne dedim ne yaptım. Empati burada devreye giriyor. Empati yapacaksınız ya konu ne olursa olsun. İyi veya kötü. Bir şey yapmadan önce bir şey demeden önce empati kuracaksınız karşınızdaki insanla. Bunu dersem ne düşünür? Bana deselerdi ne yapardım?

Biraz aynaya bakmayı bilsek Dünya daha yaşanılır hale gelir. Günümüzde artan intihar vakaları hep bu yüzden sanırım. Kişiye bakıyorsunuz işi var parası var ailesi var ama mutsuz. Ama çıkmazda. Ve değişmeyen bir gerçek var. İnsanlar kişiye verdikleri değeri ancak kaybettiğinde anlıyorlar. Maalesef ki böyle bir acı gerçek var. Başına kötü bir şey gelecek veya en son nokta ölecek sonra kafalarını nereye vuruyorlarsa vursunlar. Ben neden üzdüm neden öyle davrandım neden öyle dedim vicdan azabıyla uğraşıp dursunlar. En baştan empati yapıp ağzımızdan çıkanı kulağımız duysa kimse kimseyi kırmaz üzmez. Kalp kırmak çok kolaydır çünkü dilin kemiği yok istediğinizi söyleyebilirsiniz. Ama kırdığınız bir kalbi isteseniz de düzeltemezsiniz. Söz yarası geçmez çünkü.
Neyse yine konuyu dağıttım farkında olmadan. İnsan olmak her şeyden önce iyi insan olmaktan geçmeli. İyi kalpli, yardımsever, düşünceli, anlayışlı diye uzar gider. Kötü olmak çok kolaydır. Önemli olan iyi olup kötülükler karşısında dik durabilmektir. Vay be ne iyi insanlar var diye şaşırıyorum bu aralar. Aslında olması gereken bu ama biz kötülere o kadar alıştık ki tepkimiz bundan ileri gidemiyor. Her şey insanlık için, her şey insan için.
İş, güç, para hepsinin bir kazanma yolu var. Ama aile, eş, dost kazanamazsınız. Sadece değerini bilmeniz gerekir.

Hayatta her şeyin değerini bilip, iyi insan olabildiğiniz her gün için teşekkür eder hoşça kalın derim 🙂

By ozge

2 thoughts on “İnsan Olmak”
  1. Yazdıklarını katılıyorum insanlar kalp kırıyor fakat bir saniye durup kendilerini bir adım geri çekerek şuan ne oluyor diye düşünmeli olaya kendi tarafında değilde karşı taraftan da bakmalı fakat insanlara karşı iyi olmak çok zordur. ?

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir